ΧΑΛΑΡΑΑΑΑΑΑ

Print this post

• HISTÒRIA FC BARCELONA
  El 29 de novembre del 1899, Hans Gamper va fundar el Futbol Club Barcelona, juntament amb onze entusiastes practicants del que en aquell moment era un desconegut esport anomenat 'foot-ball'.
  Llavors ningú no es podia imaginar l'enorme magnitud que aquella iniciativa acabaria assolint amb el pas del temps. Al llarg dels més de cent anys de vida, el Barça ha experimentat un creixement espectacular en tots els àmbits i s'ha convertit en quelcom més que una entitat esportiva, fent realitat el lema que el Barça és 'més que un club'.
  El Barça ha esdevingut, per a milions de persones d'arreu del món, un símbol d'identitat no tan sols esportiu, sinó també social, polític i cultural. En els moments més difícils ha estat la bandera de Catalunya representant els anhels de llibertat del poble català, una simbologia que continua fortament arrelada a la idiosincràsia del club i entre la seva massa social. Dins del context espanyol el Barça és vist com un club obert i democràtic. I arreu del món, el Barça s’identifica amb causes solidàries, molt específicament amb la infància, a través del seu acord de patrocini de l'Unicef.
  Durant tot un segle, el barcelonisme ha viscut moments de glòria i d'infortuni, èpoques brillants i d'altres no tan exitoses, triomfs èpics i importants derrotes. I cadascun d'aquests instants ha contribuït a definir la personalitat d'un club que, per les seves peculiars característiques, és únic al món.
  Una història més que centenària necessàriament passa per etapes molt diverses, tant des del punt de vista social com des de l'òptica esportiva. Els primers anys (1899-1922) , des de la fundació fins a la construcció de l’estadi de Les Corts, el Barça era un club de futbol que va haver de singularitzar-se entre els altres equips barcelonins, fins a esdevenir el club de referència de la ciutat. El Barça va esdevenir el club líder a Catalunya, i a més va apostar per aproximar-se a una sensibilitat catalanista que cada cop anava guanyant més força.
  De Les Corts al Camp Nou (1922-1957), l’entitat va viure situacions contraposades. D’una banda, el creixement associatiu, quan va superar per primer cop els 10.000 socis, i la decidida orientació cap al futbol de masses i professional, una etapa en què sobresurten jugadors com Alcántara i Samitier. De l’altra, les dificultats materials i polítiques que va suposar la Guerra Civil espanyola i la postguerra, quan el club va haver de sobreviure en un clima molt advers, amb l’assassinat del president Josep Sunyol el 1936, precisament la persona que havia propagat el lema 'esport i ciutadania'. Tanmateix, l’entitat va sobreviure i va iniciar una recuperació social i esportiva que es va materialitzar amb la construcció del Camp Nou, sota el decisiu influx del jugador Ladislau Kubala.
  De la construcció del Camp Nou al 75è aniversari (1957-1974), el Barça va viure una etapa de mediocres resultats esportius, però d’afermament com a entitat, amb un constant creixement social, i amb una lenta però constant recuperació, tot i les circumstàncies adverses, dels seus signes d’identitat. Una sensació ben clara, que per primer cop es va concretar en el lema 'El Barça, més que un club', pronunciat pel president Narcís de Carreras. L’empenta de la junta presidida per Agustí Montal va portar a Barcelona un futbolista que ha marcat la història del club, Johan Cruyff.
  Del 75è aniversari a la primera Copa d’Europa (1974-1992) la vida del club està marcada per l’arribada de la democràcia als clubs de futbol, l’inici del llarg mandat de Josep Lluís Núñez, l’ampliació del Camp Nou amb motiu del campionat del món de 1982 i la conquesta de la Recopa (1979) a Basilea, gran èxit esportiu però també social, amb una enorme i exemplar expedició barcelonista que va mostrar a tot Europa la fusió de les banderes blaugrana i catalana. El retorn de Cruyff, ara com a entrenador del que es va conèixer com a 'Dream Team' (1990-1994), va tenir el seu colofó en la conquesta de la Copa d’Europa a l’estadi de Wembley (1992), amb el famós gol de Koeman.
  De Wembley a París (1992-2006) marca l’evolució més recent del club, emmarcat entre dues fites esportives fonamentals, les dues copes d’Europa. Aquests anys estan marcats per la fi de l'etapa presidencial de Josep Lluís Núñez i la celebració del Centenari del club (1999), que va mostrar tot el potencial social de l’entitat. Després de la presidència de Joan Gaspart (2000-2003), les eleccions de juny de 2003 van portar a la presidència Joan Laporta, que ha iniciat una nova etapa de creixement social, amb 150.000 socis, i èxits esportius, amb les dues lligues i la Copa d’Europa assolida a París. La grandesa del Futbol Club Barcelona s'explica, entre molts d'altres factors, pel seu impressionant palmarès, que el converteix en un dels equips amb més títols del món. A excepció feta de la Copa Intercontinental, les vitrines del museu barcelonista acullen tots els trofeus possibles encapçalats per les Copes d'Europa aconseguides en les finals de Wembley (1992) i París (2006).
  A part d'aquest màxim guardó continental, el Barça s'ha guanyat un prestigi inqüestionable a Europa essent l'únic equip del continent que ha estat present de forma ininterrompuda a les competicions europees des de la seva creació el 1955. Entre les múltiples fites assolides a Europa cal destacar la condició de 'rei de la Recopa' que ostenta l'equip blaugrana amb quatre guardons.
  A més, els barcelonistes acumulen tres títols corresponents a la Copa de Fires (actualment Copa de la UEFA) dels anys 1958, 1960 i 1966. També es van adjudicar l'any 1971 aquest trofeig en propietat en una final especial que enfrontava el primer guanyador d'aquesta competició, el FC Barcelona, i l'últim vencedor, el Leeds United. El Barça, però, no només regna a Europa, sinó que també ho fa a la competició espanyola, concretament a la Copa del Rei, torneig que lidera en solitari amb 24 títols.
  Pel que fa a la Lliga, una de les competicions que històricament han estat més difícils per als blaugranes, l'eclosió viscuda al llarg de la dècada dels 90 amb la consecució de sis títols, i els èxits de les dues darreres temporades han permès al Futbol Club Barcelona arribar a la xifra de 18 títols de Lliga.







• HISTORY OF FC BARCELONA
  On November 29, 1899, Hans Gamper founded Futbol Club Barcelona, along with eleven other enthusiasts of 'foot-ball', a game that was still largely unknown in this part of the world.
  He could never have imagined the magnitude of what that initiative would eventually develop into. Over more than one hundred years of history, FC Barcelona has grown spectacularly in every area and has progressed into something much greater than a mere sports club, turning Barça’s ‘more than a club’ slogan into a reality. Barça has become, for millions of people all around the world, a symbol of their identity, and not just in a sporting sense, but also in terms of society, politics and culture. Throughout the most difficult of times, Barça was the standard that represented Catalonia and the Catalan people's desire for freedom, a symbolism that has continued to be closely linked to the idiosyncrasy of the Club and its members to this day. Within the context of Spain, Barça is seen as an open and democratic club. And all around the world, Barça is identified with caring causes, and most especially children through its sponsorship agreement with Unicef. For a whole century, FC Barcelona has passed through moments of glory and pain, periods of brilliance and other less successful ones, epic victories and humbling defeats. But all these different moments have helped define the personality of a Club that, due to its peculiar nature, is considered unique in the world. With over one hundred years of history, there have naturally been many different periods, both in a social and a sporting sense. In the early years (1899-1922) , from the foundation of the club to the construction of Les Corts stadium, Barça was a club that had to distinguish itself from all the other football teams in Barcelona, to the point that it would come to be identified with the city as a whole. Barça soon became the leading club in Catalonia, and also associated itself with the increasingly growing sense of Catalan national identity. From Les Corts to the Camp Nou (1922-1957), the club went through contrasting periods. Its membership reached 10,000 for the first time, while football developed into a mass phenomenon and turned professional, and these were the years of such legendary figures as Alcántara and Samitier. But due to material difficulties and the political troubles of the Spanish Civil War and post-war period, the club was forced to overcome several adverse circumstances, including the assassination of president Josep Sunyol in 1936, the very person who had propagated the slogan ‘sport and citizenship'. But the club survived, and a period of social and sporting recovery materialised in the form of the Camp Nou, coinciding with the arrival of the hugely influential Ladislau Kubala. From the construction of the Camp Nou to the 75th anniversary (1957-1974) , Barça suffered mediocre results but was consolidated as an entity, with a constantly increasing membership and the slow but steady recovery, in the face of adversity, of its identity. A very clear sensation that was manifested for the first time ever in the words ‘Barça, more than a club’ proclaimed by president Narcís de Carreras. The board presided by Agustí Montal brought a player to Barcelona who would change the history of the club, Johan Cruyff. From the 7th anniversary to the European Cup (1974-1992) the club saw the conversion of football clubs to democracy, the start of Josep Lluís Núñez’s long presidency, the extension of the Camp Nou on occasion of the 1982 World Cup and the Cup Winners Cup triumph in Basle (1979), a major success not just in a sporting sense but also in a social one, with an enormous and exemplary expedition of Barça supporters demonstrating to Europe the unity of the Barcelona and Catalan flags. Cruyff returned, this time as coach, and created what would come to be known as the 'Dream Team' (1990-1994), whose crowning glory was the conquest of the European Cup at Wembley (1992), thanks to Koeman’s famous goal. From Wembley to Paris (1992-2006) was when the club’s most recent developments occurred in between its two greatest achievements, becoming champions of Europe। Josep Lluís Núñez’s long presidency came to and end, and the club displayed its finest potential during the celebrations of the club Centenary. Following on from Joan Gaspart (2000-2003), the June 2003 election brought Joan Laporta into office, and the start of new social expansion, reaching 150,000 members, and more successes on the pitch, including two league titles and the Champions League won in Paris. The grandeur of Futbol Club Barcelona is explained, among many other factors, by its impressive honours list. Very few clubs anywhere in the world have won so many titles. The Intercontinental Cup is the only major football trophy that has never made its way into the club museum, where the club's greatest pride and joy remain the two European Cups won at Wembley (1992) and in Paris (2006). These were Barça's finest hours on the continental stage, but the Club also has the honour of being the only one to have appeared in every single edition of European club competition since the tournaments were first created back in 1955. Barcelona's many achievements in Europe include being considered 'King of the Cup Winners Cup', having won that title a record four times. In addition, FC Barcelona also won three Fairs Cups (the tournament now known as the UEFA Cup) in 1958, 1960 and 1966. In 1971, Barça won that trophy outright in a match played between themselves, as the first ever winners of the competition, and Leeds United, as the last. But Barça not only rules in Europe, but also in Spanish competitions, specifically in the national cup, the Copa del Rey, which they have won 24 times, more than any other club. The Spanish League has traditionally been one of the competitions Barcelona has found the hardest to win, but especially thanks to some wonderful seasons in the 1990s, a decade when six championships were won, and two more championships in the last two years, Fútbol Club Barcelona has now won 18 Spanish League titles.







• Σαν σήμερα, στις 29 Νοεμβρίου του 1899, μια μικρή ομάδα 12 ανθρώπων ίδρυσε έναν από τους μεγαλύτερους αθλητικούς συλλόγους παγκοσμίως, την FC Barcelona. Το www.novito.blogspot.com με την ευκαιρία των γενεθλίων της Μπαρτσελόνα, κάνει μια μικρή αναδρομή στο όνειρο του Ελβετού Χανς Γκάμπερ, που έγινε πραγματικότητα πριν 108 χρόνια μέσα σε ένα γυμναστήριο της καταλανικής πρωτεύουσας.
  Ζοάν Γκάμπερ (Βίντερτουρ, Ελβετία 1877 – Βαρκελώνη, Ισπανία 1930) Ο Hans Max Gamper, γνωστός στην Ισπανία ως Joan Gamper, υπήρξε ένας Ελβετός αθλητής, ο οποίος ίδρυσε δυο ποδοσφαιρικές ομάδες, την FC Zurich (Ζυρίχη) και την FC Barcelona (Μπαρσελόνα – αφού το «δικό μας» Μπαρτσελόνα είναι λανθασμένο)। Ο Γκάμπερ από μικρός αφοσιώθηκε στον αθλητισμό. Ασχολήθηκε με πολλά σπορ, περισσότερο όμως με το ποδόσφαιρο. Άρχισε την καριέρα του ως ποδηλάτης για να στραφεί όμως λίγο αργότερα στη «στρογγυλή θεά». Αγωνίστηκε με μεγάλη επιτυχία σαν επιθετικός στις ομάδες της Βασιλείας και της Εξέλσιορ στην Ελβετία. Όταν διαφώνησε με τους διοικούντες της Εξέλσιορ και άφησε την ομάδα, αποφάσισε να ιδρύσει τη Ζυρίχη (1896) και ένα χρόνο αργότερα πήγε στη Λιόν της Γαλλίας όπου έπαιξε ράγκμπι. Το 1899 φτάνει στη Βαρκελώνη και αποφασίζει αμέσως να βοηθήσει στην ανάπτυξη του ποδοσφαίρου στην πόλη. Ο ενθουσιώδης και δημιουργικός Γκάμπερ διοργανώνει στην αρχή παιχνίδια στη γειτονιά όπου μένει, πολύ γρήγορα όμως περνάει στη δράση. Στις 22 Οκτωβρίου του 1899 δημοσιεύει στο αθλητικό περιοδικό «Los deportes» μια αγγελία, στην οποία καλεί σε συνάντηση όλους τους φιλάθλους που ενδιαφέρονται για το ποδόσφαιρο. 29 Νοεμβρίου 1899, Γυμναστήριο Sole, οδός Montjuic del Carme 5 Ένα μήνα και μια εβδομάδα μετά τη δημοσίευση της αγγελίας, στο Γυμναστήριο Σολέ της οδού Μόντζουϊκ ντελ Κάρμε συναντιούνται ο Γκάμπερ και έντεκα ακόμα θιασώτες του ποδοσφαίρου. Αυτοί οι δώδεκα υπογράφουν λίγη ώρα αργότερα την ιδρυτική πράξη της Foot–Ball Club de Barcelona, όπως είναι το επίσημο όνομα της καινούργιας ομάδας. Για την ιστορία: Walter Wild (πρώτος πρόεδρος), Lluis d’Osso (γραμματέας), Bartomeu Terrades (ταμίας), Hans Gamper (μέλος και αρχηγός της ομάδας), Otto Kunzle, Otto Maier, Enric Ducal, Pere Cabot, Carles Pujol, Josep Llobet, John Parsons και William Parsons. Οι περισσότεροι από τους 12 εκτός από ιδρυτικά και διοικητικά μέλη, ήταν και παίκτες της ομάδας. Πρώτος και καλύτερος ο ίδιος ο Γκάμπερ που αγωνίστηκε με την φανέλα της Μπάρσα μέχρι το 1903. Το 1901 μάλιστα σημείωσε τα 49 από τα 88 συνολικά γκολ της ομάδας του. Στην επόμενη συνάντηση οι 12 υιοθετούν ως σήμα της ομάδας το εσκούδο της πόλης της Βαρκελώνης και διαλέγουν ως επίσημα χρώματα του συλλόγου το μπλέ και το γκρενά. Εκεί αποφασίζουν και το ύψος της συνδρομής για τα μέλη: δυο πεσέτες.

Το εσκούδο και η... κατσαρόλα Από την πρώτη στιγμή της ίδρυσης της ομάδας, γίνεται φανερή η πρόθεση των διοικούντων να ταυτίσουν το δημιούργημά τους με την ίδια τη Βαρκελώνη. Αυτός είναι και ο λόγος που υιοθετείται σαν επίσημο σήμα το εσκούδο της πόλης: Ρόμβος σε τέσσερα τέταρτα με τον σταυρό του Sant Jordi και την σημαία της Καταλούνιας. Στο πάνω μέρος υπάρχει η μοναρχική κορώνα και μια νυχτερίδα, ενώ ο θυρεός περιβάλλεται από ένα κλαδί δάφνης και ένα κλαδί φοίνικα. Αυτό το εσκούδο χρησιμοποιήθηκε μέχρι το 1910, όταν ο Γκάμπερ – ως πρόεδρος πια – προκύρηξε ανοιχτό διαγωνισμό ανάμεσα στα μέλη για τη δημιουργία ενός αποκλειστικού σήματος για την Μπαρτσελόνα. Νικητής αναδείχτηκε ο Κάρλες Κομαμάλα, μέλος αλλά και παίκτης της ομάδας, φοιτητής της ιατρικής και ερασιτέχνης σκιτσογράφος. Είναι αυτός που παρουσίασε την περίφημη κατσαρόλα (olla στα ισπανικά) η οποία έκανε έξαλλο τον γραμματέα Lluis d’Osso, αλλά ενθουσίασε τον Γκάμπερ και έτσι γεννήθηκε το εσκούδο που με μικρές μόνο αλλαγές συνεχίζει να φιγουράρει μέχρι σήμερα στο στήθος των «μπλαουγκράνα». Από το νέο σήμα αφαιρέθηκαν η κορώνα και η νυχτερίδα, παρέμειναν ο σταυρός του Σαν Τζόρντι και η σημαία της Καταλούνιας και προστέθηκαν μια μπάλα, τα χρώματα της ομάδας και τα αρχικά FCB (Futbol Club Barcelona).

«Μπλαουγκράνα» - Τα χρώματα σύμβολο Επί 108 χρόνια το μπλε και το γκρενά (μπλάου και γκράνα στα καταλανικά, εξ ου και η ονομασία «μπλαουγκράνα») είναι αναπόσπαστα στοιχεία του καταλανικού συλλόγου। Από το πρώτο παιχνίδι μέχρι και σήμερα τα δυο αυτά χρώματα είναι τα επίσημα της φανέλας. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι το χρώμα στα σορτσάκια, το οποίο στα πρώτα δέκα χρόνια ήταν λευκό, στη συνέχεια μαύρο και από τη δεκαετία του 1920 και μετά μπλέ. Υπάρχουν πολλές θεωρίες για το πως κατέληξε ο ιδρυτικός πυρήνας των 12 σε αυτά τα χρώματα. Άλλοι μιλούν για τα μολύβια της εποχής που είχαν δυο μύτες, μια μπλε και μια κόκκινη και άλλοι για την... μητέρα των αδελφών Κομαμάλα, που για να ξεχωρίζει τους γιους της στο γήπεδο, έραβε στο μανίκι του ενός μια μπλε λωρίδα και στο μανίκι του άλλου μια κόκκινη. Η εκδοχή όμως που φαίνεται ως η επικρατέστερη είναι πως πολύ απλά ο Γκάμπερ εμπνεύστηκε τα μπλαουγκράνα από την εμφάνιση της Βασιλείας, στην οποία είχε αγωνιστεί ως παίκτης και η φανέλα τής οποίας είχε αυτά ακριβώς τα δυο χρώματα. Το πρώτο παιχνίδι Στο πρώτο παιχνίδι της ιστορίας της η Μπαρτσελόνα αντιμετώπισε στις 8 Δεκεμβρίου του 1899 – εννιά μόλις μέρες μετά την ίδρυσή της – μια μικτή ομάδα αποτελούμενη από Άγγλους κατοίκους της πόλης στο – εξαφανισμένο σήμερα - ποδηλατοδρόμιο της Bonanova. Οι Άγγλοι, ενισχυμένοι για την περίσταση και με τους συμπατριώτες τους παίκτες της Μπαρτσελόνα, επιβλήθηκαν με 1-0. Την επόμενη μέρα η τοπική εφημερίδα «La Vanguardia de Cataluña» δημοσίευσε εκτεταμένο ρεπορτάζ της συνάντησης, δίνοντας μεγάλη έμφαση στην ύπαρξη ενός νέου αθλητικού συλλόγου με το όνομα της Βαρκελώνης. Στις 23 Δεκεμβρίου του 1900 η Μπαρτσελόνα αντιμετωπίζει για πρώτη φορά την «Sociedad Española de Futbol» που αργότερα θα γινόταν η γνωστή μας Espanyol. Το πρώτο τοπικό ντέρμπι λήγει ισόπαλο χωρίς τέρματα. Το πρώτο «El clasico» Το 1902, στα πλαίσια των εορτασμών για την ενθρόνιση του βασιλιά Αλφόνσο του 13ου , διοργανώνεται για πρώτη φορά στη Μαδρίτη ένα τουρνουά, το 1ο Πρωτάθλημα Ισπανίας, η γνωστή μας σήμερα «Copa del Rey» (το ισπανικό Κύπελλο). Στις 13 Μαΐου του 1902 η Μπαρτσελόνα αντιμετωπίζει για πρώτη φορά τη Ρεάλ Μαδρίτης στον ημιτελικό και την νικάει 3-1. Η πρώτη όμως πραγματική ένταση σε ντέρμπι συμβαίνει το 1916 στους τελικούς της «Copa del Rey». Στον πρώτο επιβάλλονται 2-1 οι «μπλαουγκράνα» και στον δεύτερο 4-1 οι «μερένγκες». Το τρίτο ματς λήγει ισόπαλο 6-6 με τρία πέναλτι κατά των Καταλανών. Τελικά στην παράταση του τέταρτου παιχνιδιού η Μπαρτσελόνα αποσύρεται, κατηγορώντας τον διαιτητή για μεροληπτική υπέρ της Ρεάλ διαιτησία. Το πρώτο γήπεδο – «cules» Στα πρώτα χρόνια της ύπαρξής της, η Μπαρτσελόνα αλλάζει τα γήπεδα... σαν τα πουκάμισα. Μετά το ποδηλοτοδρόμιο της Bonanova (1899), μεταφέρεται στο γήπεδο του ξενοδοχείου Casanovas (1900) για να συνεχίσει σε αυτό της λεωφόρου Huerta (1901), να κάνει ένα πέρασμα από την αλάνα της οδού Montanero (1905) και να καταλήξει το 1909 στο πρώτο ιδιόκτητο γήπεδο του συλλόγου, αυτό της οδού Industria με χωρητικότητα 6.000 θεατών. Με την καινούργια έδρα έρχεται και η πρώτη μεγάλη ανάπτυξη της Μπαρτσελόνα, τόσο κοινωνικά με την αθρόα εγγραφή νέων μελών όσο και αγωνιστικά, με την κατάκτηση διαδοχικών τίτλων στα πρωταθλήματα της Καταλούνιας και της Ισπανίας. Μαζί όμως δημιουργείται και το παρατσούκλι που από τότε ακολουθεί κάθε φίλαθλο της Μπαρτσελόνα, το πασίγνωστο «κουλέ». Επειδή οι κερκίδες του «Industria» ήταν ανοιχτές από πίσω (στην ουσία επρόκειτο για σκαλωσιές), όσοι περνούσαν από τον δρόμο έξω από το στάδιο, έβλεπαν χιλιάδες οπίσθια στη μόστρα και φώναζαν κοροϊδευτικά προς τους θεατές: «cules, cules» που στα καταλανικά σημαίνει κώλος. Οι φίλοι της Μπαρτσελόνα καθόλου δεν ενοχλήθηκαν από αυτή τη πλάκα και έσπευσαν να την υιοθετήσουν. Σήμερα το «κουλέ» μαζί με το «μπλαουγκράνα» είναι τα δυο παρατσούκλια της ομάδας και των οπαδών της. Το 1922 η ομάδα αλλάζει σελίδα και μεταφέρεται στο στάδιο – όραμα του Ζοάν Γκάμπερ, το ολοκαίνουργιο «Les Corts», χωρητικότητας 30.000 θεατών, το οποίο με διαδοχικές επεκτάσεις, έφτασε τις 60.000. Εκεί θα στεγαστεί ο σύλλογος μέχρι το 1957 και θα γραφτούν σε αυτό χρυσές σελίδες δόξας για το καμάρι της Καταλούνιας. Μέσα σε αυτό το γήπεδο θα κατακτηθεί ο πρώτος τίτλος της Ισπανικής Λίγκας το 1928-29, όταν η Μπαρτσελόνα αριθμεί πάνω από 15.000 μέλη, νούμερο τεράστιο για εκείνη την εποχή. Η πρώτη κρίση Δεν είναι όμως όλα ρόδινα στα πρώτα χρόνια της ύπαρξης της Μπαρτσελόνα. Ο σύλλογος μάλιστα φτάνει πολύ κοντά στο χείλος του αφανισμού και μόνο το όραμα και το πείσμα του Γκάμπερ καταφέρνουν να τον κρατήσουν στη ζωή. Όλα άρχισαν το 1906 στο Μπιλμπάο, όταν η τοπική Αθλέτικ φιλοδωρεί τους «μπλαουγκράνα» με μια πραγματική πανωλεθρία: 10-1. Ο βασκικός Τύπος εξαντλεί όλη του την ειρωνία πάνω στην Μπάρσα και η κρίση ξεσπάει γενικευμένη πάνω στο καταλανικό ποδόσφαιρο. Η Εσπανιόλ μάλιστα αποφασίζει την αποχή από κάθε αθλητική δραστηριότητα για τρία χρόνια. Τα πράγματα ξεφεύγουν από κάθε έλεγχο, όταν το 1907 η Μπαρτσελόνα χάνει το πρωτάθλημα της Καταλούνιας φέρνοντας ισοπαλία στο κρίσιμο παιχνίδι εναντίον μιας μυστήριας ομάδας που ονομάζεται «Χ» και η οποία αποτελείται κυρίως από πρώην παίκτες της Εσπανιόλ. Ο αγωνιστικός χώρος μετατρέπεται σε ρινγκ του μποξ και η αστυνομία επεμβαίνει δυναμικά. Η ομάδα δεν συνέρχεται και ο αριθμός των μελών πέφτει στους 163. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, σε μια τουρνέ στη Γαλλία, οι Καταλανοί αντιμετωπίζουν την Μαρσέιγ και υποκύπτουν στο ξύλο των αντιπάλων – οι περισσότεροι Γάλλοι παίκτες ήταν μέλη της ομάδας ράγκμπι – με το ταπεινωτικό 9-1. Τον Δεκέμβριο του 1908 απομένουν μόνο 38 πιστά μέλη και το τέλος φαίνεται αναπόφευκτο. Σε μια δραματική συνεδρίαση ο Γκάμπερ δηλώνει πως αναλαμβάνει αυτός την προεδρία και αρχίζει έναν μοναχικό αγώνα για τη σωτηρία του δημιουργήματός του. Ο Ελβετός πηγαίνει πόρτα πόρτα σε όλα τα σπίτια των πρώην μελών και τους πείθει να τον εμπιστευτούν σε αυτή την προσπάθειά του. Λίγους μήνες μετά, τον Μάρτιο του 1909, εγκαινιάζεται το πρώτο ιδιόκτητο γήπεδο του συλλόγου και οι κόποι του Γκάμπερ φαίνεται πως ανταμείβονται. Δυο χρόνια αργότερα, σε μια άλλη συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου με θέμα την αλλαγή του καταστατικού, ο Γκάμπερ φωνάζει έξαλλος στους υπόλοιπους: «Λέτε πως αγαπάτε την ομάδα, αλλά στην πραγματικότητα τη σκοτώνετε. Φεύγω!» Η παρέμβαση ενός παλιού μέλους ηρεμεί τον Ελβετό και εκτονώνει την κατάσταση. Τα πρώτα προβλήματα Το 1925, την εποχή της δικτατορίας του Primo de Rivera, πριν την έναρξη ενός αγώνα στο Les Corts, οι θεατές αποδοκιμάζουν σφυρίζοντας τον ισπανικό εθνικό ύμνο, με αποτέλεσμα να τιμωρηθεί το στάδιο με κλείσιμο έξι μηνών και να αρχίσει μια συστηματική τρομοκρατία στα μέλη του συλλόγου από χαφιέδες και ρουφιάνους του καθεστώτος. Το πρόβλημα του αντικαταλανισμού και οι ωμές παρεμβάσεις στα διοικητικά και αγωνιστικά θέματα της Μπαρτσελόνα από τον Πρίμο ντε Ριβέρα, αλλά και αργότερα, από το άλλο μπουμπούκι, τον «χενεραλίσιμο» Φράνκο, καθώς και οι επιπτώσεις αυτής της αντιμετώπισης των Καταλανών στο θυμικό και τον ψυχισμό των υπόλοιπων Ισπανών, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα, αλλά θα το εξετάσουμε κάποια άλλη στιγμή. Το ίδιο ενδιαφέρων είναι και ο ρόλος της ομάδας της Μπαρτσελόνα σαν σύμβολο για τους Καταλανούς, όχι μόνο εναντίον της κεντρικής εξουσίας – ειδικά σε δύσκολες εποχές καταπίεσης – αλλά και εναντίον κάθε φασιστικού, αντιδημοκρατικού κατεστημένου. Κάπου εκεί άλλωστε βρίσκεται και η αρχή του σλόγκαν «mes que un club» (παραπάνω από ένας σύλλογος), που ακολουθεί σαν κοινωνική δέσμευση την ομάδα. Πάντως, με το τέλος και του Ισπανικού εμφύλιου το 1939, η Μπαρσελόνα ξαναβρίσκει το δρόμο της και σταθεροποιείται ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις, πρώτα του ισπανικού και αργότερα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. 108 χρόνια μετά – Η FC Barcelona σήμερα Η Μπαρτσελόνα είναι σήμερα ένας από τους μεγαλύτερους και ιστορικότερους αθλητικούς συλλόγους σε όλο τον κόσμο. Ίσως η σπουδαιότερη κατάκτησή της είναι πως δεν έγινε ποτέ Ανώνυμη Εταιρεία, αλλά ανήκει καθ’ ολοκληρία στα σχεδόν 160.000 μέλη της (δεύτερος παγκοσμίως σύλλογος σε αριθμό μελών – την ξεπερνάει μόνο η Μπενφίκα). Σεβόμενη το σλόγκαν «mes que un club» και την ταύτιση του καταλανικού λαού με όλα όσα αυτή και η ιστορία της αντιπροσωπεύουν, είναι η μοναδική επαγγελματική ομάδα στον κόσμο που δεν έχει φορέσει φανέλα με διαφήμιση χορηγού. Το καλοκαίρι του 2006 υπέγραψε μάλιστα συμφωνία με την Unicef για να έχει στη φανέλα της το λογότυπό της. Κάθε χρόνο ο σύλλογος προσφέρει στον διεθνή οργανισμό το 0,7 του συνολικού του προϋπολογισμού. Τμήματα και τίτλοι Στο ποδόσφαιρο η ομάδα που ίδρυσε ο Γκάμπερ έχει κερδίσει αμέτρητους τίτλους, πιο σημαντικοί όμως είναι χωρίς αμφιβολία τα 2 Κύπελλα Πρωταθλητριών, τα 4 Κυπελλούχων (ρεκόρ κατακτήσεων), τα 3 ΟΥΕΦΑ, τα 18 πρωταθλήματα Ισπανίας και τα 24 Κύπελλα Ισπανίας. Οι φίλαθλοι της Μπαρτσελόνα είναι περήφανοι και για το γεγονός πως η ομάδα τους είναι η μοναδική στην Ευρώπη που από το 1955, όταν και άρχισαν οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις, δεν έλειψε καμία χρονιά από αυτές. Εκτός από το ποδόσφαιρο, υπάρχουν επαγγελματικά τμήματα σε άλλα τέσσερα αθλήματα: μπάσκετ, χάντμπολ, χόκεϊ με πατίνια και ποδόσφαιρο σάλας. Από αυτά τα πέντε τμήματα η Μπαρτσελόνα έχει κερδίσει συνολικά 27 Κύπελλα Πρωταθλητριών Ευρώπης, 85 ισπανικά πρωταθλήματα και 120 Κύπελλα Ισπανίας. Άλλα εννέα αθλήματα διαθέτουν ερασιτεχνικά τμήματα: στίβος, ποδηλασία, ράγκμπι, μπέιζμπολ, βόλεϊ, χόκεϊ στο χόρτο, χόκεϊ στον πάγο, καλλιτεχνικό πατινάζ στον πάγο και μπάσκετ σε καροτσάκι. Αυτά τα τμήματα έχουν δώσει στον σύλλογο 78 πρωταθλήματα Ισπανίας και 106 Κύπελλα Ισπανίας. Μέλη και σύνδεσμοι φιλάθλων Ο σύλλογος αριθμεί σήμερα 156.366 επίσημα μέλη, από τα οποία οι 120.300 είναι άντρες και οι 36.066 γυναίκες. Από την πόλη της Βαρκελώνης προέρχονται οι 62.281, από την ευρύτερη Καταλούνια οι 75.815 και από την υπόλοιπη Ισπανία οι 18.270. Η κάρτα διαρκείας με το νούμερο 1 ανήκει δικαιωματικά στον Ζοάν Γκάμπερ. Η Μπαρτσελόνα έχει 1828 σύνδεσμους φιλάθλων αναγνωρισμένους επίσημα από το κλαμπ. Από αυτούς οι 801 βρίσκονται στις περιοχές της Καταλούνιας, της Βαλένθιας και των Βαλεαρίδων νήσων, οι 896 βρίσκονται στην υπόλοιπη Ισπανία και 131 σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Εγκαταστάσεις Η ομάδα της Μπαρτσελόνα στεγάζεται από το 1957 στο επιβλητικό «Camp Nou» (Καμπ Νόου και όχι Καμπ Νου όπως τελείως λανθασμένα επιμένουν να το αποκαλούν οι δικοί μας), το οποίο έχει χωρητικότητα 98.772 θεατών. Πριν τρεις μήνες γιορτάστηκαν εκεί τα πενηντάχρονα του γηπέδου και ήδη έχει προχωρήσει ο σχεδιασμός για τα έργα επέκτασης και εκμοντερνισμού του. Εκτός από το Καμπ Νόου, υπάρχει και το Mini Estadi (στο οποίο αγωνίζεται η Barcelona B και οι ομάδες των μικρότερων κατηγοριών), χωρητικότητας 15.276 θεατών. Πέρυσι τον Ιούνιο εγκαινιάστηκε το καινούργιο προπονητικό κέντρο του συλλόγου, που πήρε τιμητικά την ονομασία «Ciutat Esportiva Joan Gamper». Ιδιοκτησία του συλλόγου αποτελεί και το πασίγνωστο κλειστό «Palau Blaugrana», χωρητικότητας 7.235 θεατών. Υπάρχει επίσης και ένα μικρότερο γήπεδο μπάσκετ στον ίδιο χώρο (1200 θέσεων) καθώς και μια κλειστή πίστα πάγου (1256 θέσεων).